Αν δείτε ένα χάρτη της λίμνης Βόλβης, θα προσέξετε ότι το μακρόστενο σχήμα της στενεύει στα νότια και προς τη μέση. Είναι ακριβώς η περιοχή όπου χύνονται τα νερά ολόκληρου του ορεινού «στεφανιού» που κυκλώνει από τα νότια τη λίμνη και σχηματίζεται από το Χολομώντα και στον Στρεμπενίκο.
Όποιος πέρασε από εκεί, οδεύοντας προς Ρεντίνα, θα θυμάται τα μεγάλα, φαρδιά ρέματα που σπάνια είχαν νερό το καλοκαίρι, τις τεράστιες αμμώδεις κοίτες, τους απότομους γκρεμούς που είναι φτιαγμένοι από ασπριδερό χώμα και κροκάλες. Oλόκληρη η παραλίμνια πεδιάδα που απλώνεται βόρεια της Απολλωνίας είναι δημιουργημένη από τις προσχώσεις αυτών των ρεμάτων. Στις εκβολές τους απλώνεται το εξαίσιο δάσος που είναι ο παράδεισος πολλών σπάνιων πουλιών.
Γιατί έπιασε τον ποιητή ο περιηγητικός οίστρος; Επειδή με αγωνία παρακολουθεί το δράμα του Μελισσουργού, της Απολλωνίας, της Oλυμπιάδας, του Σταυρού, των Βρασνών, των Πλανών, και οι εκ του προχείρου και οι εκ του μακρόθεν εκτιμητές του λένε ότι στο βάθος φταίει φαινόμενο που λέγεται «ταλάντωση του Ατλαντικού» που φέρνει ενίοτε πολλές βροχές. Για την ώρα δηλαδή, κανένας δεν απέδωσε τη συμφορά στην εποχή των παγετώνων, στην τουρκοκρατία, στο θυμό του Ποσειδώνος, ο οποίος ένα διάστημα διετέλεσε και θεός. Προσχώσεις και μεγάλες κοίτες σημαίνει πολύ νερό που πέφτει περιοδικά στον τόπο και τον ρημάζει.
Διάφοροι «σοφοί» μάλιστα, είχαν μπερδέψει τη Μαγκουφάνα με τη Μυγδονία και ρωτούσαν αν υπάρχουν καταπατημένα ρέματα, θαρρείς και το μπάζο που κατεβαίνει από τα γύρω βουνά, οι κορμοί των δέντρων, οι πελώριες ρίζες, οι χιλιάδες τόνοι χωμάτων και λίθων, οι απίστευτες φερτές ύλες κατεβαίνουν τα καθάρματα χωρίς τις νόμιμες άδειες, επομένως φταίνε οι αρμόδιοι και οι αναρμόδιοι, το ΠΑΣOΚ και ο Ψωμιάδης.
Το σύστημα αυτό των ποταμιών το ξέρουμε από την αρχαιότητα. Ξέρουμε δυο πράγματα: ότι ο ένας ποταμός λεγόταν Αμμίτης, δηλαδή κατέβαζε άμμο, και ότι ήταν τόσο ρηχός, ώστε μόλις «έκρυπτε τα σφυρά», κι ωστόσο είχε ωραία ψάρια. Μάλιστα. Ηταν πολύ το νερό. Για να σκεπαστούν μαχαλάδες στον Ανω Σταυρό, ήταν πάρα πολύ. Και εδώ προκύπτει το μελαγχολικό συμπέρασμα. O τόπος δε θεωρείται τόσο σημαντικός, ώστε να δεθούν ψηλά τα ρέματα, να καθαρίζονται οι εκατοντάδες κοίτες και οι όχτοι, να χτίζονται δυνατές γέφυρες σε συνδυασμό με αντιπλημμυρικά. Oι κάτοικοι είναι λίγοι, οι ψήφοι μετρημένες και όχι κρίσιμες, τα παραγόμενα προϊόντα επίσης λίγα, δηλαδή κατά την εκτίμηση των υπηρεσιών, μια φορά στα πενήντα χρόνια που γίνεται ο χαμός, θα τα παίρνει όλα το ποτάμι, θα γίνεται η σχετική φασαρία και μετά, φτου μανά κι απ’ την αρχή.
Τα υπόλοιπα εκνευριστικά, η απορία αν η Ασπροβάλτα είναι στη Χαλκιδική και πού στην ευχή του Θεού είναι ο Στανός και η Βαρβάρα, ας τα αφήσουμε να τα πάρει το ποτάμι ,κι αυτήν τη φορά μας άκουσε...
Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010
