γράφει ο Αλέκος Παπαδόπουλος, Εκδότης - ΔημοσιογράφοςΆντε τώρα να καταλάβουν οι άλλοι τι σημαίνει τούτη δω η λέξη. Άμα δεν είσαι Λαγκαδιανός φίλε μου δεν χαμπαρίζεις… Την πρωτάκουσα στα δώδεκα και κάτι… Τότε που αγουρόπαιδο πήρα τους δρόμους για το ταξίδι της ζωής. Πρώτος σταθμός ο Λαγκαδάς. Μεγαλούπολη φαινόταν στα μάτια μου. Στην πάροδο των Λουτρών στου Νίκου του ελαιοχρωματιστή – καλλιτέχνη τον φώναζαν οι αξάδες – εκεί λοιπόν έγινε το γιατάκι για τα πρώτα γυμνασιακά χρόνια.
Καλή νοικοκυρά η κυρά Μαρία. Μια κατσίκα έθρεφε με το γάλα της τις δυο κόρες της και μένα. Λιχούδης καθώς ήμουν πέτυχα το καλύτερο μαγεργιό. Ο κυρ Απόστολος ήταν η εγγύηση για τις γαστριμαργικές μου απολαύσεις. Διέθετε δε και σερβιτόρο πρώτης κλάσεως. Αξέχαστος ο κυρ Λεωνίδας. Όσοι γεύτηκαν τη φασολάδα του κυρ Απόστολου στον ταβά – είχε από πάνω μια μοναδική σε χρώματα και γεύση κρούστα – πρόσφεραν το καλύτερο δώρο στο στομάχι τους. Καμιά φορά έριχνε και κανένα κεφτέ μέσα και τότε χόρευαν οι κοιλιακοί εντός και εκτός και επί τα αυτά. Από τους πρώτους μπήκα με εξετάσεις στο γυμνάσιο. Γυμνασιάρχης ο Παναγιωτόπουλος. Η καθηγήτρια των γαλλικών με είχε μεγάλη αδυναμία. «Α παρ(ρρ)ί» και «πετίτ Αλεξάντρ(ρρ)» τα άκουγα σχεδόν κάθε μέρα. Τελικά μόνον αυτά μου έμειναν.
Είχα έναν συμμαθητή που ο πατέρας του ήταν ο καλλιτέχνης στα σιροπιαστά. Ερχόταν κάθε μέρα γύρω στις έντεκα με το τρίκυκλο. Τζαμαρία διάφανη γύρω γύρω και μέσα τα ταψιά με όλες τις στομαχικές αμαρτίες. Κόλαση. Εκείνο το χανούμ μπουρέκ το ψάχνω από τότε. Κάτι φοινίκια και κάτι σάμαλι… Μανούλα μου! Να τα βλέπεις και να ονειρεύεσαι παραδεισένιες απολαύσεις. Λεφτά δεν υπήρχαν. Έδιωξα λοιπόν τον Λίμο που καθόταν δίπλα μου στο θρανίο και προσκάλεσα το γιο του δημιουργού του χανούμ μπουρέκ. Μυαλό και στομάχι δούλεψαν διαβολικά για την εξασφάλιση του κόσμου των σιροπιαστών. Στον μπαμπά αυτός για γλυκό, από κοντά και εγώ. Κοιμόμουν το βράδυ και σκεφτόμουν πότε θα ξημερώσει για να έρθει το διάλειμμα των έντεκα.
Θυμάμαι καλά τον Θανασάρα, την Ντίνα, τον Ράμναλη. Τον Λίμο τον βλέπω συχνά. Όπως και τον Λαγκαδά. Εδώ όπου γεύτηκα την μπίλια. Εδώ όπου πρωτόδα κινηματογράφο. Εδώ που πρωτόμαθα ποιος είναι ο χι αλλά ποτέ δεν θέλησα να μάθω την τιμή του στην εξίσωση χ συν πέντε ίσον εννέα. Έμαθα όμως πολύ καλά τι σημαίνει αξάς. Και από τότε δεν το ξέχασα ποτέ. Και περιδιαβαίνοντας όλα τα μετέπειτα χρόνια ανά την Ελλάδα κατάλαβα ότι αξάδες υπάρχουν μόνο στο Λαγκαδά…
Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010
