Το ότι επισκέπτονται τα δελφίνια συχνά τον κόλπο του Στρατωνίου το γνωρίζουν όλοι στην περιοχή! Το ότι υπάρχουν ιππόκαμποι και δίπλα από την σκάλα φόρτωσης, οι περισσότεροι δεν θα μπορούσαν να το φανταστούν.Ο ιππόκαμπος ζει και αναπαράγεται μόνο σε πεντακάθαρα νερά!
«Το Στρατώνι είναι η πατρίδα του ιππόκαμπου από τα πολύ παλιά χρόνια»
Το παρακάτω άρθρο της Μυρτώς Μιχάλη, μπορείται να το βρείτε στο Γεωτρόπιο (Τεύχος 531)
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου στη θαλασσα, μια φορά είχα συναντήσει έναν ιππόκαμπο και αυτό, όταν ήμουν πολύ μικρός. Το θυμάμαι ακόμη όμως. Μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση. Από τότε πέρασαν παραπάνω από είκοσι πέντε χρόνια για να τους συναντήσω ξανά, τον Νοέμβριο του 2007, στη θαλάσσια περιοχή του Στρατωνίου, ακριβώς μπροστά από το εργοστάσιο του «Ελληνικού Χρυσού».
Είχαμε μεταβεί εκεί με κλιμάκιο της Εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων για τη διερεύνηση του θαλάσσιου χώρου μπροστά από τις εγκαταστάσεις του μεταλλείου, όταν ξαφνικά πρόσεξα στο βυθό έναν ιππόκαμπο. Η απόστολή μας όμως ήταν διαφορετική κι έτσι δεν έδωσα περισσότερη σημασία. Λίγο αργότερα, παρατήρησα και άλλους. Πολλούς ιππόκαμπους. Παράξενο, σκέφτηκα, αυτό το πλάσμα είναι τόσο σπάνιο και ώσπου να ολοκληρώσω τη σκέψη μου, φτάσαμε σε μία περιοχή όπου ήταν συγκεντρωμένοι δεκάδες. Στεκονταν εκεί, πάνω σην άμμο, σαν να είχαν κάποιου είδους συνάντηση.
Τον Ιούνιο του 2008, επιστρέψαμε στις θάλασσες του Στρατωνίου, προκειμένου, αυτή τη φορά, να πρατηρήσουμε και να φωτογραφήσουμε τους ιππόκαμπους. Ακριβώς στο ίδιο σημείο, στο ίδιο βάθος τους ξανασυναντήσαμε.
Συναθροισμένοι από τα 8 έως 12 μέτρα βάθος, αποφεύγουν τα ρηχότερα νερά. Οι στροβιλισμοί που προκαλούνται από τα κύματα που καταλήγουν στην ακροθαλασσιά (αντιμάμαλο) δεν μεταδίδονται κάτω από τα 5-6 μέτρα βάθος, με αποτέλεσμα οι ιππόκαμποι να επιλέγουν ως καταφύγιο μέρη τόσο κοντά στην ακτογραμμή αλλά την ίδια στιγμή και τόσο μακρία από αυτή, όπου είναι ασφαλείς. Τους συναντήσαμε σ’ έναν χρυσαφένιο, από τις απορρίψεις των μεταλλείων, πυθμένα με λεπτόκοκκή σφιχτή άμμο (ιλύ) και πλούσια υποβρύχια χλωρίδα. Κάποιοι στέκονται ακίνητοι στην άμμο, αφημένοι στα όποια ρεύματα μπορούσαν να βοηθήσουν, έστω και λίγο, τη βραδυκινησία τους. Άλλοι χρησιμοποιώντας τη συστρεφόμενη ουρά τους προσκολλούνταν σε συστάδες μυδιών που βρίσκονται διάσπαρτες στο χώρο. Μιλώντας με κατοίκους αλλά και ψαράδες της περιοχής, μάθαμε πως οι ιππόκαμποι εμφανίζονται σε τρία-τέσσερα σημεία στον κόλπο του Στρατωνίου. Συχνά πιάνονται κατά λάθος στα δίχτυα που έχουν μικρό μάτι. Στα συγκεκριμένα δίχτυα μπλέκονται σχεδόν πάντα τουλάχιστον 4 με 5 ιππόκαμποι αλλά υπάρχουν μέρες που πιάνονται μέχρι και 20. Όλα τα σημεία που τους συναντούν οι ψαράδες είναι κοντά στην ακτή και σε σχετικά μικρό βάθος.
Όπως μας είπε και ο Αντώνης Αρβανιτάκης, γέννημα θρέμμα του Στρατωνίου, «το Στρατώνι είναι η πατρίδα του ιππόκαμπου, από τα πολύ παλιά χρόνια».
Επιστρέφοντας στην Αθήνα, αποφασίσαμε να ερευνήσουμε περαιτέρω τους τόπους κατοικίας του ελληνικού ιππόκαμπου. Η πρώτη προφορική μαρτυρία που λάβαμε μας οδήγησε σε μία παραλία του Ρίου, ακριβώς ανατολικά από τη γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου.
Δύο μέρες ψάξαμε όλη την περιοχή αλλά δεν καταφέραμε να τους εντοπίσουμε, παρ’ ότι ο βυθός παρουσιάζει ευνοϊκές, για την επιβίωση των ιππόκαμπων, συνθήκες. Την Τρίτη ημέρα αποχωρήσαμε, γιατί ο καιρός είχε αγριέψει πολύ. Πιθανόν, λόγω των καιρικών συνθηκών και λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι οι ιππόκαμποι δεν είναι δεινοί κολυμβητές αλλά προτιμούν τα ήρεμα και προστατευμένα νερά, να είχαν αποχωρήσει και αυτοί. Ο Ιούλιος Γλαμπεδάκης, επαγγελματίας δύτης, μας πληροφόρησε ότι ιππόκαμποι απαντούν επίσης στη βόρεια Κρήτη. Ο ίδιος έχει τύχει να τους συναντήσει κυρίως καλοκαίρι και φθινόπωρο, σε περιοχές κατά μήκος των ακτών, ανάμεσα σε φύκια και άλλα υδρόβια φυτά. Το φθινόπωρο του 2008, στον Σταυρό. 17χλμ. από την πόλη των Χανιών, τους συνάντησε σε βάθος περίπου 30 μέτρων.
Τον Μάρτιο του 2009, επιστρέψαμε για Τρίτη φορά στο Στρατώνι. Καταδυθήκαμε και πάλι πλήθος ιππόκαμπων βρισκόταν εκεί, στην ίδια περιοχή. Αυτή τη φορά κάναμε και νυχτερινή κατάδυση για να παρατηρήσουμε τη συμπεριφορά τους τη νύχτα. Αυτό που μάθαμε είναι πως, όπως κι εμείς, κοιμούνται. Δεν είναι βραδινοί τύποι. Ακουμπάνε απαλά στη μία από τις δύο πλευρές τους, γέρνουν και κοιμούνται. Τραβήξαμε ακόμη μερικές φωτογραφίες και επιστρέψαμε στην Αθήνα. Πάντως, το φαινόμενο της πληθυσμιακής παρουσίας, αλλά και της σταθερής συχνότητας ιππόκαμπων που παρατηρείται στην περιοχή του Στρατωνίου, ίσως είναι μοναδικό. Εμείς τουλάχιστον δεν γνωρίζουμε καμία άλλη παρόμοια περίπτωση.
Έπειτα από μία λεπτομερή περιγραφή που διαβάσαμε στην ιστοσελίδα www.scubadive.gr , από τον Φοίβο, για την παρουσία ιππόκαμπων στον Κορινθιακό κόλπο, μεταβήκαμε στο Καλαμάκι του Νομού Βοιωτίας. Το Καλαμάκι είναι μία μικρή παραλία με άμμο και αρμυρίκια, στα ανατολικά του Κορινθιακού κόλπου. Ακολουθώντας πιστά τις αναλυτικότατες οδηγίες του αυτοδύτη που ανάρτησε τη συγκεκριμένη ιστοσελίδα, ξεκινήσαμε την υποβρύχια αναγνωριστική έρευνα, λαμβάνοντας πορεία προς τα ανατολικά. Έπειτα από 70 λεπτά κατάδυσης και μερικές εκατοντάδες μέτρα κολύμβησης, δεν καταφέραμε να τους εντοπίσουμε. Απογοητευμένοςμ με το κεφάλι σκυμμένο, παίρνω αζιμούθιο στην πυξίδα προς την κατεύθυνση της επιστροφής. Ξαφνικά, στα 8 μέτρα βάθος, τον βλέπω μπροστά μου, σε συνθήκες όμοιες με ότι είχαμε συναντήσει έως τώρα. Λεπτόκοκκη άμμος, συστάδες προσειδωνίας και καθαρά νερά. Αυτός ήταν λίγο διαφορετικός από του Στρατωνίου, αλλά, όπως διαπιστώσαμε αργότερα από τη βιβλιογραφική έρευνα, κανένας ιππόκαμπος, εάν τους εξετάσεις από κοντά, δεν είναι ίδιο με άλλον, κάθε ιππόκαμπος φέρει ξεχωριστά χαρακτηριστικά που τον κάνουν μοναδικό.
Αυτή ήταν και η τελευταία μας επαφή με αυτά τα μυθικά πλασματάκια.
Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ, και τους ζητώ συγγνώμη γι’ αυτό, ήταν οι στιγμές που τους κρατούσα απαλά με τα δάχτυλα μου για να τους φωτογραφίσω από πολύ κοντά. Εκείνες τις στιγμές, μπορεί να μη με πιστέψετε, αλλά καθώς τους κρατούσα, ένιωθα στα ακροδάχτυλά μου τους χτύπους της καρδούλας τους...
Ευχαριστούμε πολύ τον φίλο Τάσο
http://e-stratoni.gr/
Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010
