Ψάχνοντας κι εμείς για παλιές φωτογραφίες Σταυρού, χαθήκαμε σε ένα ταξίδι αναμνήσεων που μας οδήγησε στο κέντρο του χωριού, στην πλατεία και στην παλιά σκάλα.Αρχίσαμε να λέμε ιστορίες από βόλτες με ποδήλατα ή και με τα πόδια, για άπειρες ώρες μπάνιου στην θάλασσα και βουτιές από την σκάλα κι αργότερα από το λιμάνι πρίν να γίνει η προέκτασή του.
Θυμηθήκαμε τις βόλτες και το παιχνίδι στο πάρκο απέναντι, τα ψαροκάικα που ερχόταν και έβγαζαν τις κασέλες με τα ψάρια και μας φάνταζαν όλα μαγικά και ήταν τόσο αθώα όλα στα μάτια μας.
Η παλιά σκάλα δυστυχώς εξαφανίστηκε, το λιμάνι έχασε την γραφικότητά του, η νέα σκάλα επεκτάθηκε κι άλλο και τώρα σχεδόν τίποτα δεν θυμίζει την αθωότητα και την ομορφιά της περιοχής.
Το μόνο που έμεινε σχεδόν ανέπαφο είναι το πάρκο το οποίο όμως όπως αναφέρθηκε και σε παλιότερη ανάρτηση κάποιοι σφετερίζονται για να κερδίσουν από την επέκταση της επιχείρησής τους, τοποθετώντας (αυτό κι αν είναι ανήκουστο) κοτέτσια μέσα στα σιντριβάνια και τελευταία χρησιμοποιείται και ως ξενοδοχείο από περαστικούς.
Το λιμάνι που βρίσκεται τώρα στην περιοχή φιλοξενεί και πάλι τα μεγάλα ψαροκάικα και τα μικρότερα καΐκια, λιγότερα σε αριθμό όμως από παλιότερα. Τα καλοκαίρια ίσως να βρεθούν κάποια παιδιά να πάνε να πηδήξουν στην θάλασσα από εκεί πάνω για να παίξουν. Η θάλασσα όμως έγινε πιο ρηχή και οι βουτιές μειώθηκαν και από την άλλη πλευρά που είναι πιο βαθιά, είναι τόσο εμφανής η βρωμιά, τα λάδια και το πετρέλαιο, τα απορρίμματα και ότι μπορεί να βγαίνει από μια τουαλέτα πλοίου που θα πρέπει να είσαι πολύ απελπισμένος για να βουτήξεις.
Τα καλοκαίρια πια δεν έρχονται τα πλοία στο λιμάνι αλλά η βρωμιά παραμένει. Τα διάφορα μηχανήματα επίσης εκεί σαν φρικτά γλυπτά μοντέρνου καλλιτέχνη, τα παιδιά δεν παίζουν πλέον και όμως όλα αυτά τόσο κοντά στην πλατεία του Σταυρού και στην παραλία του.
Γνωρίζουμε ότι το λιμάνι αποτελεί πηγή εσόδων για τον Σταυρό και σίγουρα πολλές οικογένειες ζούν από το λιμάνι αυτό. Δεν είμαστε ρομαντικοί και δεν πιστεύουμε ότι το λιμάνι θα φύγει από την θέση του μια μέρα. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να πράγματα να είναι τόσο ασύδοτα.
Το μόνο μέρος που μπορεί κανείς εύκολα να κατέβει στην θάλασσα για να κάνει μια βόλτα, να φέρει το μικρό παιδί του να κάνει ποδήλατο ή να τρέξει τριγύρω, έχει τόσους κινδύνους, ασχήμια και βρωμιά που δύο χαζό παρκάκια με ασήμαντα (αλλά πανάκριβα) γλυπτά από φυτά κι ένα παγκάκι δεν μπορούν να αλλάξουν την πραγματικότητα αυτήν.
.
.
Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009
