Village's News

12 η ώρα του....βρικόλακα και των φαντασμάτων. Και ποιός θα το έλεγε ότι κυκλοφορούν και αυτά στην περιοχή του Σταυρού και των Βρασνών. Απ' όσο γνωρίζουμε δεν κάνουν παρέα με τους εξωγήινους αλλά μεταξύ τους μόνο.

Οι Νεράιδες

Αν διαλέξουν κάποιον μπαίνουν από το παράθυρο του σπιτιού του την νύχτα και τον παίρνουν μαζί τους στις ερημιές που κατοικούν. Εκεί τον κρατάνε τρεις ωύχτες και είναι άγνωστο το τι τον κάνουν, γιατί και ο ίδιος μετά δεν θυμάται τίποτε για να διηγηθεί., όμως μετά τον στέλνουν πίσω στο χωριό με σαλεμένα τα λογικά του. Οι νεράιδες είναι πλάσματα εξώκοσμα και η επαφή τους με τους ανθρώπους είναι γεμάτη μυστήριο και δέος. Οι ασπρομάλλες γριούλες στο χωριό θυμούνταν ακόμη την παλιά εποχή ένα κάρο με άτια ζωηρά στολισμένα με χρυσά κουδουνάκια. Επάνω μπαούλα σαν της νύφης τα προικιά και οι ασπροφορεμένες νεράιδες το ακολουθούσαν σιωπηλές. Η πομπή αυτή βάδιζε το δρόμο από τη πλατία του χωριού προς το τούρκικο αλώνι (όπου σήμερα βρίσκεται το δημοτικό σχολείο) και από εκεί κατηφόριζαν προς τα κα΄τω. Αυτό συνέβεναι τις νύχτες του χειμώνα όταν όλοι στο χωριό κοιμούνταν βαθιά. Όμως όταν από κάποια νεράιδα κάποιος κατάφερνε να πάρει ένα αντκείμενο δικό της, το χτλενι της ή το πέπλο που το άφηνε κάπου για να λουστεί στα νερά, τότε η νεράιδατονα κολουθούσε παντού και γινόνταν γυναίκα του. Έκαμνε μαζί του παιδιά (τα νεραιδογεννημένα), αλλά αν κατάφερνε να ξαναπάρει ότι της έκλεψαν έφευγε και πάλι για να πάει να βρει τις συντρόφισσες της στα δάση και τα νερά όπου ζούσαν.

Στο χωριό δεν βρικολακιάζει κανένας πεθαμένος και αυτό οφείλεται στους σαββατιανούς. Οι σαββατιανοι, μυστήρια όντακαι αυτά, μοιάζουν με γλατες και τριγυρνούν στα μνήματα. Αν κάποιος πεθαμένος έχει τάσεις να βρικολακιάσει τότε δουλειά των άκακων κατά τα άλλα σαββατιανών είναι να τον πνίγουν. Τους λένε σαββατιανους γιατί τους βλέπουν μόνο οι σαββατογεννημένοι. Στο γειτονικό χωριό, τα Βρασνά οι πεθαμένοι βρικολακιάζουν πολύ, γι αυτό έστελναν σαββατογεννημένους στο Σταυρό και τους μάζευαν σε σακιά και τους πήγαιναν στα μνήματα του χωριού τους. Τις μεγάλες γιορτές, όπως τα Χριστούγεννα ή την Μεγάλη Εβδομάδα που η καμπάνα της εκκλησίας χτυπούσε τη νύχτα ακούγονταν συχνά στο δρόμο για την εκκλησια. όπου κοντά υπήρχε νεκροταφείο να φωνάζουν μερικά παιδάκια "μάνα... μια γάτα στα πουδάρια σ", και επειδή η μάνα η ίδια δεν την έβλεπε και γνώριζε ότι το παιδί της ήταν σαββατογεννημένοτου έλεγε "μην φοβάσαι παιδί μ'... σαββατιανός θα είναι". Οι σαββατιανοί δεν έβλεπαν και γι αυτό προσκρούανε στα πόδια των διαβατών, όμως σε κανέναν δεν έκαμναν κακό.